woensdag 29 oktober 2008

En dan is het woensdag...

Lees je een bijzonder verhaal. Na net een ander verhaal te hebben uitgelezen.

En dan neem ik een besluit. Het mag, nee moet er uit. Dus begin ik hier te schrijven.

Maandag stapte ik naar binnen. Ik zweette, huilde, schopte, sidderde, huilde weer en kwam tot rust. Daartussen gebeurde ook nog van alles. Shit. Stompen. Daarna een onbestemd gevoel. Tintelingen. Simone heeft me goed op weg geholpen. Over drie weken mag ik weer. Voor nu mag ik het zelf doen tot dan.

Daarnaast is er de huisarts. Morgen weer. En de psychotherapeut. Volgende week weer.

Licht jaloers las ik sommige passages in dat 'bijzondere verhaal'. Over veel aandacht. En ik dacht aan mijn eigen, grotendeels zelfverkozen, eenzaamheid. Die helaas regelmatig een keer zeer doet. Ik kon niet anders. Alle emmers zaten en zitten vol emoties. Ik ga ze langzaam proberen leeg te maken.

Vrij zijn in verbondenheid. Gezien worden. Verbinding tussen gevoel en verstand. Zomaar enkele woorden en kleine zinnen die me te binnen schieten.

Ik denk aan de Lama Karta die gisteravond in Maastricht wijze woorden sprak. Op reis van Maastricht naar Roermond moest ik intensief denken aan een oude vriendin. Waarom? Ik realiseer het me net, nu ik haar e-mail aan het beantwoorden ben. Met een andere, meer intieme vriendin waar ik al enige tijd geen contact meer mee had heb enkele e-mails uitgewisseld. Voor nu hebben we elkaar sterkte toegewenst en we zullen elkaar een tijd met rust laten.

Het proces waar ik in zit biedt veel zelfinzicht. Zo'n burn-out met depressieve klachten hakt er stevig in. Huisarts, bedrijfsarts, een dreigende 'baas' die er weinig van lijkt te begrijpen, UWV-arts, Sociaal Psychiatrisch verpleegkundige, intake RIAGG, psychotherapeut, een andere UWV-arts en nu een zelfstandig werkzame dame die op basis van de relatie tussen het met name Chinese denken over energie en de Westers medische inzichten werkt. Enkele vrienden en vriendinnen die naar mijn gedachten en gevoelens hebben geluisterd. Ik voelde me eerst opgejaagd, daarna was er licht herstel. Vervolgens donderde alles in elkaar. En hoefde het allemaal niet meer. Vermoeidheid, nergens geen motivatie voor kunnen vinden. Toch maar zoeken naar een nieuwe opening. Naar licht. En dan langzaam vind je een weg. Het is zwaar, ik moet er voor vechten maar het lijkt nu langzaam te lukken. Maar ik heb tijd nodig, rust en goede gedachten. Geen preken, geen verdediging van mensen die mij hebben gekrenkt, geen betweters. God wat vind ik het moeilijk om bij mijn verhaal en mijn proces te blijven. Trouw aan mezelf.

Het herstel gaat langzaam. Ik zit dit met spanning in mijn lijf te schrijven. Die spanning concentreert zich op dit moment bovenop mijn schouderbladen.

En als toekomstige werkgevers dit dan lezen heeft iemand me gevraagd? Tja, dan lezen ze dit maar. Graag zelfs. Dit schrijf ik (nog) met enige twijfel. Ze zouden er iets van kunnen leren. Het zou inzicht kunnen bieden. Misschien niet dit stukje zelf maar zeker wel van mijn verhaal dat er voor ligt, er onder en wat er nog na komt. Dat zich dan inmiddels heeft gevormd tot een situatie waarin ik dan zou solliciteren. Ik kan het me nu nog helemaal niet voorstellen. Denken over werk, werken lukt nog niet. Dan blokkeert het.

Ik heb nog steeds behoefte aan rust. Zoek mijn persoonlijke balans. Huil snel. Ja, zo is het. Ik voel me kwetsbaar. En hoorde maandag voor het eerst waar mijn kracht zit, waar ik mijn eigenwaarde kan vinden. Laat ik die vaker opzoeken.

Ik wens u veel balans, eigenwaarde en een compassievolle kijk op en in uw wereld !

Geen opmerkingen: